Gecenin Çeyrek Yüzü Şiiri - Kadir Arınç

Hayat dediğin nedir ki, savrulup gittiğin bir rüzgâr mı yoksa
Sonsuz bir geceye bakan gözlerindeki umutsuzluk mu?
Adımlarını attığın her sokak, çıkmazlarla dolu
Bir yol ki sonu görünmez, belki de hiç yok
Zamanın akışında savrulan yaprak gibi,
Rüzgârın nereye götüreceğini bilmeden,
Kendi döngün içinde, tekrar tekrar yitip gidiyorsun.
Düşünceler, zihninde devinip duran karanlık nehirler
Akıp giderler, ama varmazlar hiçbir yere
Ne yöne baksan, sadece belirsizlik vurur yüzüne,
Belki de isyanın bu yüzden;
Bu boğucu boşluk, bu anlamsız gidişat
Nereye varırsa varsın,
Bilirsin, bir gün mutlaka,
Susarsın…
Çünkü susmak, son çığlığı isyanın,
Çünkü aşk, en büyük cezası isyanın,
Ve sen, çoktan o cezanın mahkumu olmuşsun...
Tam da yerine koymuşsun, gün gibi doğmuşsun da sözümden
Yalnızlığına sarılmış bir avuç umudunla,
Karanlıkta yol ararken gözleri bağlı,
Tutunacak bir dal ararken dökülen saçların
Kendi içindeki kavganın galibi bağıramazken sevdasını
Her adımda biraz daha yitirir herşey anlamını...
Her şey, bir anlam arayışıyla geçiyorken
Manası kaçtıkça daha da kayboluyorken
İşte, kavgan tam da burada başlıyorken
İçindeki derin yaralardan sızan nefretini de alıp,
Elinde kalan son soğuk yalnızlıkla birlikte
Hayata kafa tutmak isterken,
En çok kendine yeniliyorsun...
Sevda ki bir umman,
Durmaksızın sahiline vuran dalgalarından tenkit,
O dalgaların içinde
Bir anlık huzur arıyorsun,
Ve çok da iyi biliyorsun,
Her huzur anı,
Yeni bir fırtınayı fısıldayan kahrolsun,
O fırtınaya karşı koymak mı?
Zihnin çürür, kalbin delinir anam avradım olsun...
Şu zalim gecenin gökyüzü de sana armağanım olsun,
Ne o, yıldızlara mı bakıyorsun?
Dileklerime selam söyle,
Son perde inerken hislerime,
Bir yıldız daha kayıyorken geceye
Kulaklarımda rüya gibi eski hatıraların terkedilmiş yankısı,
Kuytularımda opia anlatan tesadüfün sükteli aşk şarkısı...