Gecenin Burkası Şiiri - Fazıl Hüsnü Çakı ...

Şimdi sular durulur,gölgeler iner.
Sözler unutulur,
Taş yerinden düser.
Gün kararir hersey biter.
Toplu sözler söylenir,
Sivri uclu bıcaklar bilenir.
Gidilir dönülmez yollara.
Insan alisir yabana
Kendi sıcağı gibi.
Karanlık söyler herseyi duyabilene:
Bilmek bazan,
Bildigini gizlemek, ötelemektir.
Ötelerken berilerken,
Kendi sınırları icinde küçülürken.
Bazan ay gibidir dolu, dolu.
Bazanda karanlikta kayip bosluk.
Büyür insan
Kücülür icinde koca koca dağlar, denizler.
Kısalır upuzun yollar giderken dönerken.
En cokta bir yokusu inerken.
Yinede sever insan hayatı
Bir baba kizini sever gibi.
Bilir bir gün onu birakip gidecegini.
Niye niye insan bulamaz,
Hep biraktigi yerde?
Neden baslamaz hep yeniden,
Bittigi yerden?
Ama neden neden?
Yürek hep acır hep aynı yerden?
Kadın söyleyecegi sözleri unutur
Kısalırken yollar.
Erkegin ayağı tökezler, zaman vurulur.
Vurulurda düşmez.
Zaman ömrün yüregidir, durdugu yerde biter.
Kadın susar;
Söylediğini sandığıyla sustuklarını örter.
Yol azaldıkca
Erkek dur ömründe koşar adım yürür.
Ansızın şafak vurur vurur soluk soluğa
Bir ciğerin yüreği gibi
Göz bebeklerinin ortasına ortasına.
Oysa söyleyecek sözlerin vardı daha
Gecenin burkası kalkar gün iner.
Hersey rengini bulur.