Ey Hayat! Şiiri - Fazıl Hüsnü Çakıroğlu

Kac sandik odasi vardir bir ömrün?
Kac gözlüdür cekmeceleri?
Kac denizli bir ülke
Yalnizligi islak bilinmezlerin?
Benim payima unutmak düstü
Peki ya sana?
Bir yitigim denizinde
Kumlarinla örterken bedenimi
Sesimi hangi karanligin gizler?
Insanim iste;
Hep kendinden yola cikan
bilinmez yolculuklara.
Kendini en az duyan,
Kendi sesime yabanciyim
Cünkü insanim
Kendine en az kiyanim.
Önümde simdi agir bir kapi
Ardinda okyanus.
Ve biz:
Ayri denizlerde yüzen
Yalniz gemileriz.
Yüregimiz nehirlerin tasidigi
Balcik denizi.
Bir ugultu gibi,
Gözbebeklerimize gömdüklerimiz
Suskularimiz söyleyemediklerimiz.
Söylesene!
Sende kayboldunmu kirkinda
igdeyle karisik cürük bir ahlat tadinda.
Söyle sende agladinmi?
Kirilirken incir dallari,
Bozulurken üzüm baglari.
Söyle sevdin mi?
Benim seni sevdigim gibi sevdigini.
Düstügün o denizde
Bildigin deniz gibi yüzdün mü?
Bilsen hayat ne cok sebebim var sevmek icin seni
Verdiklerin aldiklarinla
Bozuk bir kantar üzerinde
Tahtaravalli oyunlarinla
Bilsen ne cok sebebim var.
Ey hayat sebebi ömrün....