Gecelere açılan pancereler

Bir rüzgârın dansıyla
savrulduğum an,
Gözlerimde biriken
yağmur damlaları,
Küçük bir çiçek gibi
açan hayallerim,
Yaralı kalbimde
kanayan bir iz gibi
Bitti.

Bir gülüş nasıl solarsa
öyle soldu bu umut,
Hüznün gölgesinde
kaybolmuş bir yol,
Kelimelerim sustu,
sessiz kaldı sokaklar,
Unutmaya çalıştım,
ama unutamadım,
Şimdi yalnızlık
en yakın dostum oldu.

Geceye açtım pencereyi,
yıldızlar konuştu,
Birer birer döküldü
karanlığın derinliklerine,
Kırık dökük hayallerimle
yüzleşmeliyim,
Bir ışık aramalıyım belki,
Gün doğmadan,
yeniden doğmak için.

Her adımda yankılanan
eski hatıralar,
Görmediklerim,
kaybettiğim o güzel günler,
Artık yüreğimde saklı
bir şarkı kalmadı,
Ama umutsuzluğun
derin kuytularında,
Belki bir gün yine
çiçek açar hayallerim.

Bitti diyorsam,
belki de yeniden başlar,
Bir özlem gibi
büyüyerek kalbimde,
Geçmişin gölgesinde
kaybolsam da,
Yeni bir gün,
yeni umutlarla dolmalı,
Her sabah,
yeniden doğmalıyım.

Düşlerim yüreğimde
bir yangın,
Alev alev,
söndürülmeyi bekleyen,
Her bir hatıra,
bir can suyu gibi,
Bir kıvılcım yeter,
yeniden canlanmaya.

Gecenin sessizliğinde
çiçek açar umut,
Her damla yağmur,
yüreğimde bir hatıra,
Sonsuz gökyüzünde
kaybolan yıldızlar,
Bir gün elbet
bulacak yollarını,
Yeniden parlayacaklar,
hayatıma...

HÜZÜN GEMİSİ