Geceler ve Ben Şiiri - Ahmet Öztürk

Dört duvarlarda yalnızım
Karanlık hep yanıbaşımda volta atıyor
Ağlamayı unutan gözlerim bir kitap sayfalarında
Bir duvarlarda bir de halımın dağınık püsküllerinde
Suskunluk bir silah gibi üzerimde
Çevreme korku salıyor doğrultmasam da kimselere
Kimseler ezbere yaşıyor haybeye oynuyor
Ezberleyemediğimi farkedemiyorlar oyunlu sarmaşıklarından
Ya da ilişemiyorlar
Geceler o kadar uzun ve o kadar yürekten
Telaffuz edemediğim bir noktadayız
Geceler ve ben
Ne eski sevgililer ne de eski dostlar
İkimiz yani

Ben, şehrin bütün ışıklarına isimler veriyorum
Geceler, gökteki bütün yıldızlara isimler veriyor
Şarkılar hep yavaş ve hep burası
Tufanlarda seyreden suskunluğum bir silah
Sadece beni vuruyor her seferinde
Beynimden aşağıya kanlar akıyor
En ufak bir yaram yok sızacağı
Acının inkılabıdır geceyle omuz verip de çektiğimiz

(Kasım 2002)