Geceler Karabasan Şiiri - Osman Öcal

Geceler karabasan aydınlığım hükümsüz,
Dönüşü yok geriye postu bir kez serdi mi?
Bilmez idim bu kadar mutluluğu çekimsiz,
Başımın gölgesinde yoğurmuşum derdimi.

Öyle derin bir yara kanadıkça kanarım,
Çilesinde kavrulduk bir içimlik hayatın.
Dünya geniş diyorlar işte buna yanarım,
Sığmıyoruz içine yer ve gök yedi katın.

Bulanık çaya döner bulut olup yağdığım,
Sürüklenir peşimden kızıla çalan toprak.
Ciğerime adanmış gözlerimden sağdığım,
Yüreğimin içine dökülür yaprak yaprak.

Hayalime son hazan her hatıra her anı,
Katık olur acıma her sofra her öğünde.
Bir ocağa kor düşse narı yakar bu canı,
Yıllara kamçı vuran ayları döven günde.

On birini devirir o gün doğan bebekler,
Yeni domuran güller siz eğlenin siz gülün.
Her musalla taşında gör ne yolcular bekler,
Gelinmiyor hakkından dönüp gelen eylülün.

Hayat boş bir değirmen öğütüp döner çarkı,
Âlem kendi omzunda Vuslatî sen yayansın.
Göçmen kuşlar misali dondurup evi barkı,
Varıp dağa dayansan dağlar neye dayansın.