Geceden Korkum Şiiri - Adem Gökçe

Ortalık kararıyor,
gözlerimin içinde ışık.
Hayallerimde yol alıp giden,
rüyalarımda batan küçük bir kayık.

Ne fayda korku,ne fayda hüzün,
değerini hangi insan bilir gündüzün.
Güneşim gidip ay geldiğinde,
geceden korkar oldum her düşüncemde.

Zihnim korkak,bedenim soğuk,
karanlıktan korkan saf çocuk.
Gündüzde dahi hava kapalı ve boğuk,
her adımda kaybolan ben güneşi özleyen çocuk.

Gökyüzü karanlık ahir zaman,
korkuyorum geceden lakin içimde rahman.
Gönlümde kara bir nefret,
alimliğimdir beni ayakta tutan.

Kulağımda yankılanır gazeller,
Adem adım; beri ilk ezandan.
Bu karanlıkta kaybolan tezatlar,
nefsimdendir korkum; değil ahir zamandan.

Kadın gülüşüne aç bir o kadarda özlemli,
umutlarım yolda kalmış bir veremli.
Ne sen koruyabilirsin nede başkası,
beni ve korkanları bu geceden.