Gece yürüyüşleri Şiiri - Ercan Öztürk

Yine yağmurlu bir akşam
Bir başımayım
Bu sefer en yalın halimle
En karmaşık düşüncelerimle.
Yürüyorum, çok yavaş yürüyorum.
Bir rüzgâr esse
Ruhumun en derinliklerine işlese
Uçursa beni, alıp götürse dünyadan.
Gözlerimi açsam, ya da hiç açmasam
Harbi ne olur açmasam?
Bedenim gömülse toprağa
Ve beni ben yapan ruhum, tutkum
Uzaklaşsa bedenimden.
Nereye gidebilir ki en kötü ?
Gider mi harbiden ?
Ya çoktan gitmişse ?
Ya da hiç var olmamışsa ?
Ben hiç var olmamışsam ?
Hayır, Hayır. Düşünmek istemiyorum.
Şuan buradayım ve yürüyorum.
Müziğe fazla kaptırmışım kendimi
Etrafıma bakıyorum,
Yalnızım. Hayır, kendimleyim.
İç sesimi dinliyorum, sürekli konuşuyor.
Beni tek başıma yakalayınca, bırakmıyor.
Çok heyecanlı, çok ihmal edilmiş.
Gerçekleri yüzüme yüzüme vuruyor.
Unutturmuyor hiç ,sağ olsun.
Çok korkuyor,
Çok sayıklıyor
Bizi bırakma, bizi bırakma.
Söz veriyorum, seni ihmal etmeyeceğim. Söz.
Sonra müzik değişiyor, tek başıma kalıyorum.
Harbi niye tek başımayım?
Niye böyle hisseder insan ?
Niye bazen başkasına ihtiyaç duyar?
Niye ruhuna dokunulmasını,
Ufacık kalbinin doldurulmasını ister insan?
Tek başına neden bu kadar yetersiz insan?
Tüm bu soruların cevabını şimdilik rafa kaldırmak istiyorum .
Müziği durduruyorum artık, eve vardım.
Yeni yürüyüşlerde, yeni yağmurlarda
Yeni müziklerde süzülmek üzere.