Gece Yürümeleri Şiiri - Mehmet Dokumacı

İzdüşümsel salınımlara uydurmuşum kendimi
Görgüsüz ve iştahlı
İçime sigara derinliğinde nefesler dolduruyorum
Etraf karanlık
Arsızım
Toprağa teğet yürüyorum
Hep yere yakın
Adımlarım usul

Derken
Bir ‘şey’ değiyor başıma
Usulluğuma usluluğuma başımdan bulaşıyor o şey
Öyle yumuşak, sanki ellerin
Düşüncelerimi ürkütmemecesine öyle tedirgin

Usul usluluğum can çekilir gibi çekiliyor gövdemden
Sırnaşmak o başıma değen şeye
Bahanesiyle;
Gövdeme çakıyorum kibriti içimden yükselenle

Oradan geçen bir esintiye öykünüyorum
Hem bir parça lacivert çalarım belki gökten
Fakat birşey var göremediğim
Bir dal asmaya düşmüş meğer cemre gibi ellerin
'Sevgilim' diyorum hemen
Ve 'otuzüç yaşımdayım' diyorum kendime
Otuzüç yaşımdan tökezliyorum asmaya dönüşen ellerinle
Birer ikişer yuvarlanıyorum geçtiğim tüm yaşlardan
'Sevgilim beni kurtar! '
Otuzüç yaşımdan düşüyorum ta ki çocukluğuma kadar

Kendimi durdurabildiğim yerde otuzüç yaşımdan sen
Ve yüzüstü kapaklandığım çocukluğumdan annem
Ben otuzüç yaşımda ağlamaklı oluyorum
Dizleri kanıyor ağlayan çocuğun
Şifa bir anne mesafeden yetişiyor çocuğa
Yüzüyle acısını saklıyor çocuk annemin kucağına

Oysa ben!
Çocuk yaşıma fazla gelen ağırlığı ile otuzüç yaşımın
Kirliliğim fazla kirli
Belini büküyorum çocukluğumun
Akmaktan yorulmuş suyun çukura dolması gibi

'Sevgilim' diyorum tekrar
'Sevgilim beni kurtar'

Bir dal asmaya düşmüş meğer cemre gibi ellerin
Ellerin sıcak
Şevkatle dokunuyorsun başıma
Ve
Çocuğun başını böylece alıp kucağıma
Çabucak dönüyorum seni sevdiğim yaşıma.