Gece'ye II Şiiri - Mahsum Onar

Ne biçim bir gece bu Gece!
Bu yalnızlık niye, bu soğukluk, melankoli…
Ölüyorum demek bile az kalır, yok oluyorum, hiç olmamışım gibi.
Neredeyim, ben kimim, nereye gidiyorum?
Şu yanımda dost sıfatını taşıyanlar kim?
Bir yol var önümde, nereye gider?
Karanlık Gece, karanlık, zifiri; göremiyorum, duyamıyorum...
Bir ses, tanıdık, bir yüz; yok!
Paramparça anılar, geçmişim yok gibi; dün asırlar önce miydi?
Ya bugün, bugünde miyim şimdi?
Öyleyse niye siyah beyaz her yanım, niye grileşiyor tüm renklerim?
O en sevdiğim yeşil nerde?
Ya kırmızı, sarı, mavi…
Gökyüzü, deniz.
Yoklar, hiç biri yok!
Ya O?
O da yok Gece, O da almış başını gitmiş benden; beni de benden!
Oyun değil bu, büyüdüm artık; oyun oynamak istemiyorum, SON!
Bir sobelemeyi daha kaldıramayacak kadar yorgun,
Ebe olamayacak kadar yaşlıyım; anlayın…
Anlamıyorlar, oynuyorlar Gece;
Oyun mu ki yaşam,
Bu kadar kırılıyorken, acı çekiyorken, kaybediyorken!
Bilmiyorlar, bilmiyorum…