Gece ve Yalnızlık Şiiri - Sami Çiftçi

Yine bir gece yarısı, karanlık ve yalnız
Hafif bir rüzgâr esintisi yalıyor yüzümü
Yıldızlar mum ışığı tedirginliğinde parlıyorlar
Ağaçların dallarında sallanan sararmış yapraklar
Sanki ritim tutuyorlar rüzgâr esintisine
Ama hasretlikten sararmış yüreği acıtıyor
Yokluğun ölüm gibi çöken omuzlarımda
Sana hasretliğim açık pencerenin ardında gizli
Her gördüğüm ayrıntıda suretin yansıyor
Asi bir yalnızlık mekân tutmuş yüreğimdeki yerinde
Kimse anlamıyor beni buna kendini de ekledin
Yalnızlığım dağ gibi ve paylaşacak kimse yok
Buna sende kendini ekledin…
Sende herkes gibi yüzüstü bıraktın…
Sevgimi, iyi niyetimi sende yaraladın
Sende herkes gibi beni yaralayıp kaçıyorsun
Bakma suskunluğuma artık sözcüklerde anlamsız
Dile gelecek sadece bir tek şey var
İyi niyetlerimi yarın tek tek asıyorum
Bunları ölüme mahkûm eden herkes cenazeye davetlidir…