Gece ve Hakikat Şiiri - Hadi Kuranlıoğlu

Aklıma dürbün ar gelir, cevherini “akl-ı küllide” kaybetmişken; uzak yakın tek olur, mesafeler fikrimde birleşmişken..
——-

Bir gece, binlerce gündüzü sırtında taşıyan bir gece, hikmetini, inayetini, izzetini, zilletini, ifratını, tefritini, aşkını, nefretini kuşanıp hece hece..
Bağladılar elimi, bağladılar gözümü, kulağımı; kül eyleyip dimağımı, külli bir akılda var eylediler, sessizce..
Karıştı birbirine yaratılmış ne varsa, yarım bırakılmış, yarılmış kalbimde, mecaz-hakikat sorgusu ne kadar cahilce!

Aklının dehşetiyim, sezgilerinin ihtişamlı ilhamı, hakikatin ta kendisiyim, nazarına oyunlar oynar mecazların mesnetsiz evhamı..
İsteyince dokunmaya, görmeye ne hacet, üzülmek ki insanın kendine en büyük ithamı..
Feniks’in küllerini kim alabilir ellerinden, doğumu zaten kendinden..
Güneşi kanatlarında taşıyan Bennu, neden şikayetçi olsun güneşten?

Hayalin dokuz tanrıçası, ahengin kızları Müzler gelir ekmeksiz, susuz soframa, katığım olur şiirleri, şarkıları, ilhamlarını doğrarlar aşıma..
Yoldaş olurlar ürkek uykularıma, kafamı koyarken göğe serili yastığıma..
Hezeyanlar, hatıralardan gelen feryatlar, karanlık silüetli hüzünler dayanır kapıma, uyku uyanıklık arasında..

Hele o gölgeler; ah o payesi cüsselerinden büyük gölgeler!
Bir de yok mu, şu hakikati, mecazdan; mecazi hakikatten ayıracaklarını zanneden yarım akıllı bilgeler..!
Teşbihin halatıyla mecazın kuyusundan hakikatin düzüne çıkacağını düşünürken, Sisifos’un akıbetiyle lanetlenip yeniden dibe sürüklenenler..
Hep beraber saldırılar tam uykuya dalmak üzereyken, külden koparıp atmak isterler beni cüzün vahşetli kollarına..
Hikmetin ve hakikatin keskin bürhanlarıdır kalkanım, ilm-i ilahinin kütüphanesi başucu kitabım..
Aynam benliğimden sıyrılınca gösterir beni bana, benden öte bir beni kuşanır hitabım..
Ne gölgeler, ne teşbihler, ne mecazlar, ne yarım akıllı bilgelerdir muhatabım.

Marifetim bağlı değil gayrın övgüsüne, ne münasebet imanım aldansın cahilin sövgüsüne..
İçimin ürpertisi, özgürlüğümün müjdecisi, kilit olur gönlümün isli paslı sürgüsüne..
Orta yerde dururken hakikat, düşüp durmak da nedir vehimlerin kahreden döngüsüne..

Ağlamak, ağlamak, ağlamak..
Aşkın ateşi yakarken ruhumu, can kafesinden uçmadan yaşarken cehennemi bir cezayı..
Bırak başını koyacak bir diz, başını dağıtacak bir taş bulamamak..
Almak bağrına, yerden göğe ızdırabın her halini, hüznün her ateşini, Mecnun’dan Leyla’ya, Leyla’dan Mecnun’a sirayet eden her ezayı..
Taa ki yitirinceye kadar aklı ve kalbi, ademi ve alemi, yıldızları ve ayı; yekpare tüm fezayı..

Şimdi izlerken şu teskin olmuş halimi, bakarken ışıldayan gözlerime, hüzünlere dudak bükerken minik bir tebessümle; sen beni aşkı bilmez mi sandın?
Bırak yıldız tozlarını toplamak birinin teninden, yıldızları yıkadım sevgilinin bir damla terinden..
Bırak bir çiçeğin vechesindeki ilk mecazı, tohumun hakikati dahi düşmeden toprağa, kalbim fırlardı yerinden..
Sevgilinin sözüyle genzimin yanmasını bırak, ateşe koşan pervane gibi can koklardım nefesinden..

Firakı tastamam yaşamışım, kast etmişken canıma; çekip onunkini almışım..
Mecazi aşkları küle döndürmüşüm avuçlarımda, dirilmesin diye Feniks gibi, kanatlarını yakmışım..
Onlara bahşettiğim kainatı söküp almışım eski aşklarımın gözbebeklerinden; ruhuma, ruhuma doldurmuş, tek bir boşluk bırakmamışım..

Yardılar kalbimi o gece..
Kalbimin gözünü çıkardılar, aklımın nazarını; cem eylediler hikmet-i mutlakta..
“Hakikat nedir” diye sorma..
Sırrı kalmadı, çoktan çözüldü o bilmece..