Gece Ve Çocuk Şiiri - İrfan Bakırcı

bir gece bir çocuk gördüm,
çok tatlıydı.
koyu kahve gözleri,
simsiyah saçları vardı.
saçlarını okşadım.
ağladı.

dün gece bir çocuk gördüm,
yanlızdı.
çatık kaşları,
ürkek bakışları vardı.
seslendim.
duymadı.

bu gece sokaklardaydım, yanlızdım.
bir sıcak dost eli aradım,bulamadım.
hava soğuktu,rüzgar vardı,
rüzgar saçlarımı okşadı,
ağladım.

ey gece.........
dün gece ben bir çocuktum ellerinde.
üşüyordum.
nefesin sıcacıktı, ısındım.
seni bahar sandım,
sana sarıldım,
aldandım...
büyüttün beni keni içinde,
öyle çok büyüdümki,
artık san sığamadım.
döküldüm,
fışkırdım her yanından sağanak sağanak.
dağıldım,parçalandım.
buz kesti her yanım.
seni hazan sandım.
aldandım....

oysa sen ellerimdin bir çocuğu ağlatan.
oysa sen gözlerimdin karaları yaşatan.
oysa sen bir yalandın dostun eli sanılan.
oysa sen bir yeldaydın hiç aydınlanmayan.......

kurşun sıktım sana olmadı.
sesi karışıverdi çocukluğumun gözyaşlarına.
kendisi yokoldu gençliğimin tenhalarında.
ve ömrümün en kara zamanında,
bir çocuk gördüm ağlıyordu,
seni annesi;
kendini ben sanıyordu.
senin karalarına,
dünyanın yalanlarına aldanıyordu..........

sonra bir çakmak kıvılcımı parladı karanlıkta.
çocuk gözlerini araladı.
ansızın dünyası aydınlandı.
ve yıllardır gözlerini yumduğunu o an anladı.
mutluydu artık.
hiç değilse dünyasını aydınlatan,
küçükte olsa bir ışığı vardı.

ben oracıkta öldüm.
çocuk kaldı.
çocuk bir daha ağlamadı.
ve asla gözlerini yummadı...