Gece ve bir demet papatya

yorgundum
ıslak sancıydı gece
yabancıydı gece
gecenin karasında
gözlerinin karasıydı mutluluk
yüzünün çizgilerinde
kadifemsi sevinçler getirmiştin bana
ben de bir demet papatya
gece sancıydı
gece yabancıydı
ama ellerin dost
yüreğimin tenhasında açan
tomurcuk çiçekti gülüşün
ilk defa heyecanlanmıştım
dilim dönmemişti
masalı anlatmaya

oysa zaman kısaydı
zaman ötesi yaşanmalıydı her şey

ama hazır değildik sevmelere
hiç kimse senin gibi tutmadı ellerimi
hiçbir el seninkinden daha güzel değildi çünkü
ve hiçbir yürek seninki kadar
saf akmadı bana doğru

zaman daralıyordu
zaman ötesi yaşanmalıydı her şey

söndürüp kentin ışıklarını
usul usul sokulduk birbirimize
hiç kimse senin gibi öpmedi beni
kimse senin gibi sevmedi çünkü
gecenin karasında
gözlerinin karasıydı mutluluk
ve bir demet papatyaydı yaşanan
ötesi yoktu

acelemiz vardı
paylaşamadık her şeyi
adayamadık bizi bize
delidolu bakıştık sadece
tenhalarımıza bırakıp birbirimizi
artık dönmeliydik yalnızlığımıza

ayrılık bazı hüzün verir insana
hüzünlüydük
ellerin bırakırken ellerimi
yüzüme yağmur yağıyordu

giderken kadifemsi sevincimi de götürdün
artık son durak bir istasyonun
paslı eski raylarıydı zaman

muhasebesini yaptım yorucu gecenin
bir demet papatyaydı yaşanan
yani bir demet papatya içindi her şey
ve bir demet papatya için
inan her şeye değerdi.