Gece uyandığımda Şiiri - Şeyhmus İdrisoğlu

GECE UYANDIĞIMDA

Gece bir anda uyanıyorum,
Karanlık duvarlara çarpıyor boşluğum.
Kollarım bomboş…
Oysa bir zamanlar aynı uykunun
Aynı düşüne sığardık ikimiz.

Yastıkta hâlâ teninin kokusu—
Ne tamamen gerçek,
Ne de bırakıp giden bir hayalin külü.
“Allah’ım,” diyorum,
“Yokluk neden hep varlık gibi kokar insana?”

Bir ses çağırıyor beni
Kırık bir umut gibi.
Kalkıyorum heyecanla,
Ama kapı sessiz, oda sessiz, dünya sessiz.
Senden kalan hiçbir iz yok.

Biliyorum,
Bir kaybı geri getirmek mümkün değil.
Özlemek, insanın içini içinden oyan
Uzun bir sızıdan başka bir şey değil.

Ve ben…
Hangi sözle onarsam olmuyor,
Hangi dua ile tamir etsem tutmuyor.
Sen gidince büyüyen o boşluğu
Hiçbir şeyle dolduramıyorum.