Gece rüzgarı Şiiri - Enver Levent Batur

O da beni andı bir ara
kulak çınlamasıyla uyandım
bir anının artıklarıyla denizde dönen bir gece fenerinin yalnızlığında
vurulmuş bir yürek
hüzünlü bir sahilde gelgitlerdeki kum gibi
bir aşağı bir yukarı.

Bakışların yakamozlarda dolanıyordu
ve tek başınaydı ıssızlık kim bilir hangi saatin buçuğunda
kendi gölgesinde uyuklayan güzün kuruttuğu bir yaprağın uçuşuyla kaldım
gece rüzgarı aklına estikçe karanlık kapıyı tuttu
bir ölünün yasını tutar gibi
nerelerde bir çukur kazdın anılarıma.

Terli ve sakallı uyandı güneş yine sabaha…