Gece Onikilerinde Kendini Unutanın Şiiri

gecenin bir onikisinden sonra
çıplaklıkları vuruyordu
şehirdeki tüm saatler
boy boy insanlar uzanıyordu
odalarda
boy boy insanlar soyunuyordu
karanlık ve ışıksızdı yollar
ama boyuna soyunuyorduk
geceden

bir gündüze açılacakmış gibi
kabuklarımız
bir vitamine yaraşacakmışçasına
tüm dokunuşlarımız
bir bir soyunuyorduk o gece
odalarda, evlerde

alnımıza ağrılarımız sürtüyordu
yer yer
bir ölsek sanki aydınlanacaktık
ölmedik
ama neyimiz varsa döktük ortaya
çıplaklıkları, yabancılıkları
utanmazlıklarımızı, sarhoşluklarımızı
karanlık ve ışıksızdı yollar
hızla soyunduk
halledercesine bir şeyleri

sonra ne isimler kaldı aklımda
ne dokunuşlar
neleri hatırlardım önceleri
hatırlamadım
her şey bildiğimdi ve olağan
bilmediklerim sokak adlarıydı
cadde aralıkları, kadın isimleri
kaç kereydim, kimleydim, ne için
soyunurdum bilmeden
öyleydi ama, hoşuma gidendi

sonra bir güneş doğdu
çıplak bir kadının omuzları arasından
tanışmadık.