Gece Mehtapla Güzel Şiiri - Ömer Çelik

Essin hırçın rüzgarlar, zaten gölgeler soldu.
Mehtap masum ve sessiz, zemheri ayazında
Ruhumu okşar sanki!
Çamlıca Tepesi'nden seyreder İstanbul’u.
Mahyalarla süslenen beyaz ışıklarında
Köpüren dalgalarıyla deryanın
Yıkar eteklerini, bıkmadan Kız Kulesi.

Hüznün miadı doldu.
Kırlangıç fırtınasında bir kuğu gibi
Demir attı limana gezindiğimiz vapur.
Hatırlatıyor yine evhamlı geceleri
Kahve tadında özlemin…
Siyah beyaz resminde canlanan suretinle
Bu muydu dönmelerin?
Garip bir hayal oldu, bu aşkın hikayesi.

Haykırır yokluğunu.
Arıyorum yine de, hatıra defterimde
Bu güne dair yazacak bir satır.
Sıfır bir kalemimle neler sığdıracağım ama
Yazacaklarım, sana gelecek sanma.
O naçiz ifadeler
Prangalara vurulmuş yüreğine olacak.
Bu aşka mezar oldu, artık sevda çeşmesi.

Ümitlerle yoğruldu
İhtimallere kaldı buluştuğumuz düşler
Ve masum gülüşlerin.
Kulak versen yüreğinin sesine
Duymak istemesen de, haline içlenirsin.
İhtiraslarına esir
Şimdi biliyorum ya, o sahte hislerini
Bilmem onları neylersin?
Ömrünü ziyan eder, kör bağın gazelleri.

Dalları semaya durur.
İsmini kazımıştım, asırlık çınarlara
Alın yazgısı değil, yel vurur, gen doldurur.
Kıpırdayan yapraklar, fon çeker yavaş yavaş
Yine o mahur gözler..
Hatıralar mahallinde tutunur
Yığın yığın yıldızlar, dökülür Marmara'ya
İstanbul bile olsa, gece mehtapla güzel.