Gece İle Gündüz Şiiri - Atilla Birkiye

Bütün gün pusluydu, güneşliydi Boğaz; 21 Mart gece ile
gündüz eşit! Baharın gelişi, ışıkların keskin dönüşümü, ikindi,
bu sözcük ne güzeldir, giderek dışarıdaki koşuşturma
hızlanacak, dün biraz yürümüştüm aşağılarda, Fındıklı
Parkı’na gittim, denizin mavisi çok tanıdıktı, Akademi’nin
duvarına kadar yürüdüm, üç civarıydı, güneşi gören kentliler,
işi gücü bırakıp deniz kıyısında çay içiyordu, belki de
işleri yoktu. Hafta arası olmasına karşın, yine deniz kıyısında
birkaç yere araba park edilmişti; biraz daha ısınınca,
cumartesi-pazar günleri hele de yaz kapıyı açtığında, buralarda
yürümenin pek keyfi olmaz, insanların çokluğundan
değil de, herkesin hakkı var gelmeye, arabalardan! Arabaların
deniz kıyısını işgalinden!
Akşam Taksim’de nevruz (newroz) kutlamaları olacak,
birkaç saat sonra, sert geçeceğe benziyor, yalnız İstanbul’da
mı, birçok yerde özellikle güneydoğuda, doğuda, bayram
bayram gibi olsun da gerildikçe geriliyor Kürt meselesi, çözmek
istenmiyor, derin ve çözümü sisli bir konu; Köprü bile
bütün gün pustan görünmedi, sıcaklık arttı, birkaç gün
sonra sisi de yaşarız, pencereler kapalı da olsa derinden
motor sesleri, baharın gelişi iyi güzel de tüm tanımlar kuzey
yarı küre için, hatta Avrupa kıtasının çoğunun bulunduğu
dönence için. Gece ile gündüz eşit oluyor da niye insanlar
eşit olmasın, fiziksel olarak eşit değiller, olamazlar ama niye
eşit haklara sahip olmasın? Taksim’den Şişli’ye yürürken, sağ
taraf tercihim hep, geniş kaldırımda içinden ıslık çalarak
yürü, orduevi binası, güzelliği çirkinliği bir yana, etrafındakilerle
eşitsizliğin göstergesi.

(İstanbul’da Mavi Bir Tereddüt, Literetür yay. Nisan 2013, s.165/166)