Kafası zil zurna hoştu gecenin,
Kötülük kol geziyordu sokakta,
Sanki lambaların yüzü kararmıştı
Kavaklar zifiriyle boyanmıştı...
Bizi insan yapan bütün değerler,
Karanlıkta ölüyordu birer birer,
Ne gören ne duyan ne de anlayan,
Ortada hiç kimse kimseler yoktu...
Gecenin kafası zil zurna sarhoştu,
Kurbağalar bile nasıl susmuştu,
Nice karanlıklar gelip çatmıştı,
Ama böylesi hiç görülmemişti...
Bizim markamız ilk olarak öyle,
Gözü dönmüş bir sarhoşun dilinden,
Hiç hak etmediği bir tutsaklığı,
Orantısız şekilde tadacaktı...
Gece doğurmuştu artık geceyi,
Karanlıktan göz gözü görmüyordu,
Bütün kitaplar saçılmıştı yere,
Tutup kaldırmak bile suç olmuştu !
Kayıt Tarihi : 8.7.2023 12:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ama yorum daha harika olmuş.
Aslında yorumcu işi çözmüş.
Bir korku iklimi var ve insanlar çaresiz.
O günlerin bir daha yaşanmaması dileğiyle...
Sayın Ahmet Nejat Alperen harikasın teşekkürler.
Şair, insanı insan yapan değerlerin bu karanlıkta yok olduğunu vurguluyor. Görmeyen, duymayan ve anlamayan insanların olduğu bir ortamda, herkesin birbirinden uzaklaştığı ve kimliksizleştiği bir tablo çiziyor.
"Gecenin kafası zil zurna sarhoştu" ifadesi ise gecenin kendisinin sarhoş gibi, kontrolsüz ve anlamsız bir halde olduğunu anlatıyor. Bu durum, karanlığın içinde var olan kaosu ve belirsizliği simgeliyor.
Genel olarak, bu şiirde karanlık bir gece atmosferi, kaybolan değerler ve umutsuzluk hissiyatı üzerinden insanın yalnızlığı ve çaresizliği anlatılıyor. Şairin dilindeki yoğun imgeler ve vurgulu anlatım, okuyucuya etkileyici bir deneyim sunuyor.
Mehmet Akif Ekici ustamızın eline ve gönlüne sağlık. Güzel bir mesaj veriyor bu şiirinde de...selamlar...
TÜM YORUMLAR (2)