Gece Şiiri - Ayşe Uçar

rüyanın ipini çekti gece

.........

kaybetti gün ağırlığını
yumuldu ipek-ten çarşaflara
gürültü akustiğinden sıyrıldı ruh
kanatların özgürlüğe...

-açılsın-

sonsuzluğa kapanan kapılar
geçtiğin yollar ışık seli
içindeki ölü koridorların çığlığı
aciz bir yumruk

karınca sessizliğinde kaygıların
kalbinin kırıkları karanlığa
emer bir karadelik acılarını

melek-sin
belki de...peri

boynundan omuzlarına sarkan saçların
b-aşka dünyaya açılan cennet
meteor yağmurları, ateşli düşlerin
yandıkça bedenin kül, tutuştukça aç
sihirli öpücüklerinde ilaç
yaralarına şifa yâr

yıldız-sın
belki de denizatı

ince ince kıvrılırsın serin sularda
yosun kokar nil yeşili dudağın
mercan şatolarında kurulur ziyafet sofraları
yâr kucağında sarmaş dolaş
mehtabı içer kıvırcık gözlerin

hiç olmadığın kadar
-mutlusun-

.........

kuş-sun
belki de gökkuşağı

kimsenin altından geçemeyeceği
yağmur yağar, güneş açar
yayılır ıslak toprağa renklerin
bulut geçer, poyraz eser
alışma kırlangıç baharlarına
uçurum kıyılarından düşer
toz pembesi rüyaların

-sisten perdenin arkasına gizlenir hülyalar-

şafak
ilk tıklattığında pencereni
cefâkeş kirpiklerine dokunur yalnızlığın
bir kez daha aynalardan gülümser yüzüne
vefakâr a y r ı l ı k

ve
her gece rüyalarına dilenmekten
nasır tutar, üç yaprak yonca ellerin

-utanmaz arsız hayat-

09/12/2012