Gece Şiiri - Serdar Yücel Özkan

Gecenin en kuytu karanlığına oturmuş gökyüzüne bakıyorum
Aynı şehrin, aynı siyahında, ayrı kaldığım seni düşlüyorum.
Yıldızları kıskanıyorum,
Öylece yukarıdan güzel yüzünü aydınlatıp seni izleyen,
Ay’ı kıskanıyorum…
Yaradan’ın büyüklüğünü zikrediyorlar sana her göz kırpışlarında.
Ben ise yalnız karanlığına bakabiliyorum
Seninle aynı gecenin, aynı siyahında
Sigaramın alevinde seni arıyorum.
Seninle olmak yalan, sensizlik ise gerçek artık bana.
Öyle bir yer düşünüyorum,
Sensiz yaşayabileceğim, senin olmadığın bir yer.
Gökyüzüne bakıyorum, yıldızlara…
Sigaram içimi yakıyor,
Her nefeste karanlık doluyor içime
Tüm evren seni söylüyor, tüm evrenim seni gösteriyor.
Gökyüzü ağlıyor birden
Gerçekler gözlerini yakıyor, içini acıtıyor yalanlar.
Gecenin içindeki hasreti, karanlık bile gizleyemiyor.
Yağmur damlaları düşüyor avuçlarıma
Tüm kainat adını fısıldıyor kulaklarıma

Yalanlar gerçek olacak diyor, gerçekler yalan…
Sabret, bir gün…
Bu hasret bitecek diyor!