Gece Şiiri - Hasan Fayda

Kimse değil
Geceler emzirir
Gecenin çocuklarını
Aralayıp o kara perdeyi
Verir onlara istediklerini
Değil sadece yarasalara
Anadır gece büyük çocuklara da
Gece
Kaplar her yeri sessizce
Hâkimdir evlere, sokaklara, şehre…
Gecenin çocuklarıdır
Koşuşan kediler, köpekler
Ehli dil ve sarhoşlar
Evsizler, yurtsuzlar, bekçiler
Dertliler, âşıklar, şairler…
Âşık maşukunu bulur yıldızlarda
Parıl parıl parlayan ayda
Taç yapar takar yıldızları
Sevdiğinin saçlarına
Ay’ı da gerdanlık olarak boynuna…
Gece,
Dinler âşıkları sessizce
Yıldızlar göz kırpar hafifçe…
Buluşturur âşıkları gece,
Şahit olur bu sevince,
Aşka, sevgiye
Gece…
Gecenin çocukları türlü türlü
Kimi dertli kimi hüzünlü
Kimi bahtiyar mutlu
Kimi işsiz sokakta
Kimi bıkmış fabrikada
Kimi tıkılmış zindana
Kimi varamaz özgürlüğün farkına
Kimi varamaz tadına
Kimi tapar tağutuna
Kimi ölür davası uğruna
Kimi gününü gün etme derdinde
Kimi hayat ister sağlıklı bir nefesle…
Gece,
Örtüdür hırsıza, uğursuza
Kaybolmaktır yoldan çıkmışa
Namustur, iffettir insanca yaşayana
Gece,
İniltidir hastaya, dertliye
Aşığa ızdıraptır yudum yudum içmeye
Ateştir yanıp yanıp köz olup kendinden geçmeye
Gece,
Kaçıştır, mazerettir yorgun ruha
Gerçekten kaçmaya
Ya da gerçeğe kaçmaya
Gece,
Sokaklarda özgürce
Gezer eli cebinde
Kim ne isterse
O’dur ona gece…
Gece,
Âşıka maşuku
Şaire hece
Sarhoşa şişe
Yol alır şair, yazar, insan
İlham alıp da yıldızlardan, aydan…
Gece,
Fırsattır yol almaya
Kurnadır dolmaya
Gece,
Kuytu köşedir Huzur’a varmaya
Gece,
İsradır Kutlu Yolcuya
Miraçtır Habibullah’a…! (sav)