Gece Şiiri - Mehmet Faruk Sepici

Gece kara, bulunmaz onda tek zerre aktan,
Gece kör olmuş, ışığın ölümüne ağlamaktan,
Gündüz ışıklı saatler bir su gibi aktı,
Nöbeti önce kızıllığa sonra karanlığa bıraktı,
Gündüz ölünce gece ne mumlar ne kandiller yaktı,
Sonra hayatın akışına kendini bıraktı,
Gece uykudayız diye sayılmaz mı yaşamaktan?
Geceler yalnız yaşar, korkmaz mı hiç karanlıktan,
Geceler ıssız, geceler yalnız, geceler garip,
Geceler bilmediğimiz hangi dertle muzdarip,
Gölgeler, ışığa muhalif gölgeler, ışık olmayınca çekip gittiler,
Her yeri sarınca gece, sesler bile pes edip uyudular gizlice,
Gece koyu bir yalnızlığın demlendiği çayhane,
Yalnızlığa tiryakiyiz, dost aradığımız bahane,
Böyle dingin, huzurlu bir zamanın adıdır gece,
Telaşın yerine sakinliğin yaşandığı bir melce,
Sessizlikte, o sakinlikte hatırlanır anılar,
Unutulmuş aşklar ve hiç unutulmayanlar,
Derken şafak, yeni bir güne şehrin uyanışı,
Gecenin kimseye görünmeden uykuya yatışı,

25.12.1997