Gece Şiiri - Nesrin Erdoğmuş

Sessiz ve karanlık
Hayat umut ve korku arasında
Gözlerime asılır uzanır inceden inceye
Beyaz ve siyah gibi ayrışır
Korku ve ümitlerimle
İçeri karanlık ve sessiz
Açtım avuçlarımı semaya
Üstünde seccadenin
Sıraladım isteklerimi tane tane
Hafifi aralanmış dudaklarımda
Mırıldanıyor sessizce
Gözlerimden kristal yaşlar
Damlıyor seccadenin başucuna
Gecenin kasvetli gölge sesi
Sarmalıyor ruhumu
Gece vakit çok geç
Kimi derin uykuda,kimi sonsuz yolculukta
Ruhum takılır hep hayaller peşine
Anladım ki , iki kalp arasında en kısa yol
Sevgi patikasından geçermiş
Hüzün bakışlı gülüşün
Süslenmiş bir hediye gibi
Ruhumu okşuyor
Her defasındaki aramızdaki duvar
Dikenli bir karabasan olup
Yüzüme çarpıyor
Hasret ateşiyle bakma bana
Derinlerdeki kapanmamış yaramı
Kanatırsa hayallerin
İşte o zaman tutar mısın elimden
Düşerken yüksek uçurumdan
Artık sona yaklaştık
Ağrının acısı ölüme davet olur
Ölüm sözcüğü dilimi ısırdı
Bir keskin bıçak gibi gırtlağıma saplandı
Ben acılarımı sükûtta saklarım
Son perde,çağım geçti
Vakit hazan,veda ettim.