Geç Olmadan Sarıl

Bir gün, susar herkes.
Ne bir ses kalır odalarda,
ne bir gülüş yankılanır duvarlarda.
Sadece bir fotoğraf düşer yere —
tozlu bir çerçevenin ardından geçmişe bakarsın.

Oysa vakit vardı,
bir “nasılsın”a,
bir dokunuşa,
bir sarılmaya…
Ama hep erteledin;
hep bir “yarın” dedin,
ve o yarın hiç gelmedi.

Sarıl sevdiklerine, geç olmadan.
Kalplerin ritmi bir gün susar,
ve toprak, hiçbir sözü geri getirmez.
Bir kez öpülmeyen alın,
bir kez söylenmeyen “seni seviyorum”,
ömür boyu içini sızlatır insanın.

Bir gün, bir sandalye boş kalır sofrada,
bir kahve fincanı yarım,
bir ses eksik olur evde…
İşte o zaman anlarsın,
susmanın da, gururun da faydasız olduğunu.

Sevdiklerine sarıl,
henüz nefes alıyorken,
henüz eller sıcakken,
henüz gözlerinde ışık varken…

Çünkü ölüm ne zamana bakar,
ne de takvime.
Bir anda gelir —
ve o anda,
söylenmemiş her kelime,
kalbinde yankılanır bir ömür.

Sarıl sevdiklerine…
geç olmadan.