Geber Derim! Şiiri - Altan İlhan Arslan

Önce kül tablasına bastığım sigaranın dumanına takıldı gözlerim.
Sonra derin bir geçit açıldı gözlerime ve hikayem böyle başladı.
Sırtıma asılı soğuk bir ürpertinin attığı her kesik, aklıma oturan nikahsız her acıya şehadet getiriyordu. Soğuktu oda, yüreğim kadar soğuk! Anlamı yoktu hecelerin, artık şiirler vasıfsızdı. Yazmak için bir nedene yaslanmıyorum ve kibar değilim mısralara. Gafletime saydığım binlerce şiir, onlarca makale, hepsi hepsi boş ve yakılmalıdır. Bana dair tek bir mısra yaşamak için direnmeyecek, nefes almayacak, yazıldıkları gibi silinecekler. Bitecek bu çilenin son rötuşlarını dörtlüklere yazmıyorum.
Ne hece,
ne vezin,
nede uyaklardı şiir, şiir yüreğimdi yağmalanan. Boşluğa savruk, nice sırrı içinde sağa sola saçılmış. Her şey gibi zaten onlarda kötüydü. İyi bir şey yok, bugün dünden aldığı yükü, yarına yedeklemiş başka bir sürgünün arefesinde. Değişmeyen sadece ben, sadece bendim!

Şunu açıkça söyleye biliyorsam eğer '' Ey ben! Sen ahirine, ben kendime döndüm.'' Ne başka bir ben yetişir sana, ne sen artık bana karışırsın! .. Onca göz, nice ağız! Binlerce çabanın getirdiği bu nefret, bu tiksinti, bu boşluğun en büyük gafı; artık içimi susturan sessiz bir öfkedir. Kendime söyleyeceğim bir telkin olsa! ''Geber'' derim, yaşamak için etraf pisliğin dibinde. Ne faydası, nede övüncü var hiç bir yüzün. Toplasan her birinden bir parça, tamamlamıyor aklın kabul sınırlarını. Yüreğin kustuğu bir gün için asmalısın kendini her saat başı. Belki o zaman tanımına saygı duyar, makbul bulurum huzuru. Bu neden olsun ki! Gafletin, bütün kahpeleri her koşulda karartmak için ne olsa bulur, nasılsa kırıp geçirirler beni. Onun için kimse anlamaz kimsesizliğimi, kim bilir kaç defa bakışların yaban ufkunda iftiraya uğradım. Kaç defa söyledim bunu, adsız bir direnişçinin kimliksiz şiirlerinde.