Gazze’de Çocuklar Şiiri - Seyrani Göl

Gazze’de çocukların,
umutları sessizce tükeniyor,
açlığın derin denizinde kayboluyor nefesleri,
ömürleri bir mum alevi gibi yavaş yavaş sönüyor.

Dertlerine derman olacak bir ilaç yok,
bir damla umut yok;
şehirlerin ışıkları bile
yorgun bir çaresizliğe gömülmüş.

Nefesleri kısık,
Ölüm denen soğuk bir şerbeti taşıyorlar ceplerinde
oyuncak yerine açlığı kucaklıyorlar,
uykuları mezar sessizliğinde bölünüyor,
kan revan içinde küçücük umutları.

Hangi iblisin kitabında yazıyor,
koşup oynamak varken,
neden açlıktan öldürülür bir çocuk?
Hangi terazi doğruyu ölçecek?
Hangi vicdanlı el bu zulme dur diyecek?

Dünya bakıyor,
ama görmüyor;
kulak veriyor,
ama duymuyor.
Bir çocuk sessizce ölürken
gökyüzü bile utancından kararıyor.

Gazze’de çocuklar
“açlıktan” ölüyor;
ve biz, uzak odaların pencerelerinden
yalnızca susuyoruz.
S.GÖL