İki çuval gazoz kapağım vardı,
Dedi adam.
Kimini toplayarak elde etmiştim,
Kimini üterek, kandırarak...
İki çuval gazoz kapağı,
Eşeğin sırtına vursan
Dizleri bükülür...
Sabahtan akşama,
O mahalle senin,
Bu mahalle benim...
Ceplerimizde gazoz kapakları,
Ellerimizde torbalar...
Vururduk kendimizi yollara.
İki çuval gazoz kapağım vardı.
O muhittin en zengini
Sanırdım kendimi.
Yerinden kaldırayım desen
Oynatamazsın...
Ağzına kadar dolu,
At ölüsü gibi,
Rengarenk gazoz kapakları...
Gördüklerinde dibi düşerdi çocukların.
Günler böyle geçip giderdi;
Çocukluk, ilk gençlik yılları...
Avuç avuç
Gazoz kapaklarım vardı benim.
Kimini üterek,
Kimini vurarak, dağıtarak
Kazanmıştım onları.
Yaş altmışa erdi bugün.
Torunlar evlendi,
Çocuklar adam oldu.
Nice yıllar geçti üzerinden.
Gazoz kapakları hâlâ orada,
Çuvallar dolusu, hatıralarda...
Hayat böyledir işte...
Mal yığar durursun;
Kimini üterek,
Kimini kandırarak,
Kimini katakulliye getirerek...
Sonra bir bakarsın ki
Geride sana kalan
Çuvallar dolusu gazoz kapakları...
Onca kapağım vardı;
Toplayarak elde etmiştim,
Kimini üterek,
Vurarak, kandırarak, dağıtarak...
Aklımın başıma geldiği gün
Şaştım bu işe.
Çuvallar dolusu kapak
Yük oldu bana.
Götürüp çöpe bıraktığım gün
Hayıflandım boşa geçen yıllara.
Hayat böyledir evlat...
Sonra ne mi olur?
Ömür biter, yol biter,
Hesap vakti gelir.
Peşinden koştuğun
Dünyalıklar yük olur omuzuna.
Aklın başına geldiği gün
Şaşırıp kalırsın yaptıklarına.
Hakan Gezik
Kayıt Tarihi : 6.5.2025 21:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mahallemizden bir arkadaşımın söylediklerini yıllar sonra tarihe not düşmek istedim. Bu kez iki öğretmen olarak karşılaşmıştık kendisiyle. Sahip olduğu gazoz kapaklarına sözü getirmiştim, pişmanlıklarını anlatmıştı... "O kapakları elde edebilmek için nicesinin canını yakmıştım." dedi "Ne deliymişim!" Oysa hepimiz sahip olduğu o gazoz kapakları için ne çok özenirdik ona ne mutlu sanırdık. Hayatta böyledir aslında özendiğimiz nice hayatların acınası hallerini bilmeyiz, yıllar sonra gelen hayal kırıklıklarını... Bazen monologlar halinde konunun işlenmesi ilköğretim çağındaki çocuklara ilham verebilir. Sürekli aşk konularını işlemek de olmuyor. Biraz da geçmişi hatırlamalı diye düşünüyorum. Bugün hangi çocuk gazoz kapaklarını sıraya dizip birbirinden ütmeye çalışıyor? Hatta hangisinin ütmek kelimesi lügatlarında yer alıyor? Ben en az otuz beş yıldır bu oyunu oynayana rastlamadım... Selamlar, saygılar...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!