Gaz Lambasının Ayazında Mualla

Gaz lambası titrer ayazında…
Gölge düşer karlara; ha gız, biraz da…
Zemheri çöker içime, yüreğim ağırlaşır.
Bir sıcak nefessin sen bu yarada, Muallâ…
Ey gece… Al beni koynuna.
Soğuk vurur duvarın boynuna;
bir ışık sızar lambanın oyununa,
umudum yanar sessizliğin koynunda.
Zemheride doğdun kar içine, Muallâ…
Gaz lambası yandı; duvarlar üşüdü.
Karla yıkadılar seni, duayla sardılar.
Deden “Muallâ…” dedi; sustu tipi, dağlar bile durdu.
İçime düştün o gün, be gız… Ağır bir yara gibi.
Zaman, bavul gibi dağıldı içimde.
Keder düştü ömrüme, her bir ana çizik oldu.
Altmış yıl geçti; çocuk kaldı bu can.
Muallâ… Zamanla barışan yanımın adı oldun.
Hey gidi ömür…
Aşikâr doğdu; karanlığıma nur düştü.
Mahlas’la tamam sandım; kor düştü yüreğime.
Gidemediğin yollara daldın; dönemediğin yolların ağırlığı kaldı.
Kerpiç duvar, toprak dam… Gözyaşına mihman oldu.
Kalbini zindan ettin; zincirini kendin çaktın.
Yanık bir türkü oldun; duyulmadın, sustun.
Ben yandım da diyemedim.
Evlatların vardı; yıldızlara yük ettin derdini.
Karanlıkta titreyen lambaya astın korkularını.
Toprak damda üşüdük; sarıp sarmaladın yaramızı.
İki çocuk, bir kadın… Üç sessiz umut koydun içimize.
Lambalar söndü; içim sönmedi.
Vuslat sandım merhameti;
meğer gözlerde saklı bir sırmış.
Azrail kapıya geldi; sustu söz, göçtü can.
Kefen gibi çöktü gece; içimde bir ömür dolaştı.
Muallâ… Dünya yalan, acı ise gerçek.
Kader kırdı beni; örsle dövdü her yanımı.
Gaz lambası altında büyüttüm kendi canımı.
Derman aradım; buldum kendi yanımı.
Aynaya baktım:
“Muallâ… Bu yaranın, dermanısın da.
Tipi koptu içimden; yol düştü dizime kar doldu.
Şehir kaldı ardımda; yüreğimde eski yar.
“Her şey apaçık Aşikâr” dedim; içim yandı.
Bir yanım toprak altında, bir yanımda bitmez zar.
Muallâ… Yâr acısı geçmez.
Musallada bir oğul… İçimde deniz mavisi.
Kumdan kalem yıkıldı; kaldı özlem yarısı.
Dua ettim; boğuldu her sözün sesi.
Dalga dalga vurdu içime yokluğunun acısı.
Muallâ… of… içimde büyüyen sessiz bir ağıt.
Hüzün yakışır sana, derdim hep.
Ebruli bulut giyin; yağ kalbime usulca.
Yusuf’un kuyusu gibi içim; sesim tutuk, dilim lâl.
“Ne olur sarıl bana, Muallâ…”
Derken üşür içim… Bağrım yanar hâlâ.