Gaya Çobanı Şiiri - Mehmet Faruk Pehlevî

Bir gece sessizliği istiyormuşum, durgun bir deniz gibi..
Koynumda yaralı bir kadın, tüm seslerden nefret eden;
Nefesimden b/aşka..
Var say ki ceketim ıslanmış onun göz yaşlarıyla.
Tut ki uyuyakalmış kumral saçlarıyla, göğsümün kalp yanında..
Sabaha dek gözümü kirpar miydim?

Daha hüzünlü geçerdi aglayamadigim geceler..
Karşıma alıp onu anlatamadigim heceler..
Günaşırı ağıran saçlarımı komşu kızlarıyla başgöz etmeler,
Yine de susar miydim?

Bir tek kadına susardim milyonlarla konusurken..
Neler yapmadım hislerimi öldürmek için..
Ben bir tek o sudan icmedim, her meşrubatı kusarcasına
dindim, ama sonmedim.
Pek az bildim, ne de çok hayal ettim.

Süzülerek geliyor o karşıdaki vapur!
dalgalar şehri mi yutacak?
İskeleden bir yar inip
elimi mi tutacak?
Her şeyin bir ilki var ve de son bulacak!

Sen hayallerde ki prenses, ben gaya çobanı,
İmanın içinden çaldın nazari,
Kalbim demir kaplı bir şehir limanı..
Yanasmaz tenin, kokun sokulmaz.
Senin sularında adım anilmaz.
Sular durulmaz, iptedir canbaz..!