Garip kedi. ölünce adın anılacak

Yönetici garip akımından olunca
bir çulsuz şair
sabah akşam fukaralıktan dem vurur
bıktırırdı ya şiiri
oysa şiir de garip
ne ekmek ister ne aş
bir kıçı kırık kalem
bir boş kâğıt
gazete sayfası bile olurdu

yine de bu böyle gitmez diyip toplanıp şiirler
örgüt kurdu
kazan kaldırdılar
ne kadar tatsız kabak aşı varsa
hepsini yerle bir ettiler

hani para yok pul yok garipte
bir de çalım satmaz mı imge gelip te

kapı kapı dolaşmak
kafiye dilenmek vardı ya
kibrine yenildi
oracığa
boş bir çuval gibi yığıldı

kendine sordu şimdi ben ne oldum
şah idim şahbaz oldum
dermansızlıktan şuracığa nasıl da yığıldım

yenildim hayata
dalım yok tutunacak

bir cinlik geldi aklına
işte dedi sana bir sürü kelime
hadi uydur
maksat kılıfa uygun olsun değil mi
zor belâ kalktı ayağa
başladı kapıların zillerini çalmaya
böyle olmazdı
dilenmeliydi kafiye
sonra da aklına bir muziplik geldi
çocuk olmak

kapıların zillerini çalıp çalıp kaçmak
sanki on yaş gençleşti
düzeldi kamburu
ezdi geçti gururunu

bir evin iç avlusundan kavga sesleri duydu
bir diğerinden
yalnızlıktan bunalmış aç kedi sesi
miyaav

tam o sırada sokağın başından bir simitçi
simiit
diyerek iniyordu aşağı
yaklaşınca hemen çıtırından bir tane aldı
son kuruşuyla
simitçi de çalımlıydı duruşuyla

karnı doysaydı belki yazabilirdi
ne lazımdı
çok değil bir kıçı kırık kalem
boş bir kâğıt
hadi olmadı
gazetenin boş bir spor sayfası

kim tutardı onu
kralı gelse tutamazdı ya
şu dergicilerin tayfası
pek bi afilliydiler

yazıp yazıp buruşturup atmak marifet mi
orda görücüye çıkmak vardı

simitçinin direnci niye yoktu ki kendisinde
koskoca bir şairdi
garipliğiyse bir madalya misali

hep göğsünde taşıdığı
yazma aşkı

9/Temmuz/2011/Cumartesi/Bodrum