Garip Bir Düş Şiiri - Vildan Altunbaş

Her sabah aynı otobüsteyiz,
Otobüs ya 2 dakika sonra, ya da önce geçer önümden,
Bazen beklemem, bazen de koşmam gerekir ardından,
Her sabah gördüğüm aynı yüzler,
Sen bilmezsin, ben nasılımdır içinde,
Ölüme giden, bir suçlu gibi,
Ellerim sımsıkı bağlanmış demirlere,
hepimiz aynı kaderin mahkumlarıyız,
Sağımdaki adam birkaç gönlü aşk acısıyla yakmış,
İlerisindeki kadının çalmadığı kalp kalmamış,
Oturan yaşlı amcanın, sabıkası baya kabarık,
Bense gözlerimi pencereye kitledim,
Gökyüzüne bakmıyorum,
Kendime ceza veriyorum,
Gözlerim güneşe yasaklı,
Yetmiyor bu bana,
Gölgemi idama götürüyorum,
Yol uzuyor, içimde kısa cümleler kuruyorum sana,
Herkes suspus,
Son yolculuğunda gibiyiz,
Birden otobüs duruyor,
İşte aramızdan birini alıyorlar,
Hızla devam ediyoruz,
Gidenlerin yüzlerinde hiçbir duygunun izi yok,
Böyle kaç durak geçiyoruz, takip edemiyorum,
Her durakta birini bırakıyoruz,
Bir kargo gibi, insan teslim ediyoruz,
Bilinmedik yerlere, gizli adreslere,
Sonunda otobüste birkaç kişi kalıyoruz,
Sıra ne zaman bize gelecek diye bakınıyoruz,
Yine kimse konuşmuyor,
Sanki söyleyeceklerimiz,
Aleyhimizde delil,
Gözüm, otobüs şoförüne gidiyor,
Oda yola bakıyor sadece,
Konuşmuyor, gülmüyor,
Cehennem zebanisini andırıyor bu tavrı,
Birden duruyoruz,
Otobüsün yeşil ışığı, benim kapımda yanıyor,
Anlıyorum ki sıra bende,
Merdivenlerden yavaş, yavaş iniyorum,
Sanki düşsem bu kurgu bozulacak,
Birileri uyanacak, isyan edecek,
Dışarı çıkınca, içerde buluyorum kendimi,
Farklı bir surete bürünüyorum,
Bir odaya giriyorum,
İçerde birçok insan,
Başarı önrerinde,
Bana bir gömlek giydiriyorlar,
Deli oluyorum,
Konuşamıyorum,
Kurtulamıyorum,
Ve her sabah
Aynı saatte
Aynı otobüste,
25 dakkalık kaderi paylaştığım İnsanlarla
Devem edip duruyorum,
Bu döngüyü yaşamaya,
Kalbim bir kadere mahkum,
Haftanın altı günü,
Garip bir düş görüyorum….