Garip Bir Adam Şiiri - Kasım Kobakçı

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi canım ciğerim.

Onun nereli olduğunu kimse bilmiyor.

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi susar, akşam olur.

Daskapital cebinde,
Bir cepte kenevir tohumu.

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi canım ciğerim.

Fırtınanın bıraktığı bir teknede teslimiyet içinde,
Muhteşem sakalı ve derme çatma parkası ile,
Gizli macerasıyla garip bir adam yaşıyordu.
Akşamları susardı, konuşsam kızarırdı.

Sürgün kasabasıydı, eski zamanlardı,
Haziran ayıydı, çocuktum, evden kaçtım,
Gelip ona sığındım,
Küçük bir tane, uygun.

Belki de burayı keşfeden oydu.
Uzakta şehrin ışıkları yanıyordu,
Annemle doldum, ağladım,
Suphi bir bakardı.

Gizli bir sigara sararır ağlardı,
Sonra barışırdık, ben flüt çalardım,
Sigara söner, ağlardı,
Nereden geldiğini bilmiyordum.

Yetim kaldı, belki kimliksiz,
Macerası onu ilgilendirirdi.
Kimseyi umursamadı, hep bir şeyleri lanetledi,
Huzursuz bir balık gibi uyudu.

Bazen kaybolurdum,
Yağmurda durdu,
Cebinde kalın bir kitap vardı.
Her gün okurdu, ben hiçbir şey anlamazdım.

Kapağını izleyince hemen
Sakallı bir resimdi, kimdi, ne kadar da gurur vericiydi.
Suphi'ye bir gün sordum,
Ne dediğini neden anlayamıyorum?

Bildiğini söyledi, hayatla yüzleş,
Ve test etmekten korkmayın,
O zaman doğruyu yanlıştan ayırabilirsin,
Ve bunu anlayabilirsiniz.

Sonra güldü,
Günlerim yüzlerce detayı merak ederek geçerdi.
Sonra yine akşam olur, Suphi sustu,
Konuşursam kızacaktı.

Teknede martılar,
Suphi için içim yanar, ağlardım,
Suphi denize tükürürdü,
Gökyüzünü taradı ve ağladı.

Sonra barışırdık, ben flüt çalardım,
Yıldızlar kayar, biz ağlardık.

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi canım ciğerim.

Onun nereli olduğunu kimse bilmiyor.

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi susar, akşam olur.

Daskapital cebinde,
Bir cepte kenevir tohumu.

Suphi suphi garip bir adam,
Suphi suphi canım ciğerim.

Sürgün kasabasıydı, eski zamanlardı,
Haziran ayıydı, çocuktum, evden kaçtım,
Gelip ona sığındım,
Bir gün bir şeyler ters gitti ve annem beni buldu.

Suphi kaçıp ortadan kaybolmuş, kasaba sarsılmış,
Oldu, sustum, kanım dondu,
Polisler onu bulduğunda tek kişi oydu, bu bir felaketti.
Herkes meydanda toplandı.

Karakola girerken mağrur bir tüfek gibiydi,
Birden dönüp bana baktı ve "Anlıyor musun?" dedi.
Anladım dedim, anladım.
Ve o günden sonra asla,
Hiç bir yerde ağlamadım.