Garip bir adam Şiiri - Türkay Yücel

GARİP BİR ADAM

Toprak çatlayınca, anladı gök;
Vakit yağmur vakti
Bebek ağlayınca anlattı, annesine derdini
Ey gençliğimi gömdüğüm sevda!
Ben sana tarif edemedim kendimi

Bir kalıba yakıştıramadım ben beni
Ne yolcu gibiyim, ne han malıyım
Henüz seçemedim birini,
Hem gerçeğin kölesi, hem hayalin hamalıyım

Her gün kavgadadır militan yanım
Oysa silahı, güle değişen benim.
İstemezsemde mecburum, çaresizim
Dünyanın heryerinde döğüşen benim

Haykırsam da hoş gör, ağlasam da
Ben kafkaslarda Şamil’im
Ben Bosna’da yetimim
Gün biter, çöker üzerime mahzunluğu saatlerin
Gecelere ifade veririm.
Dalarım…

Başlara salıngaçtır darağaçları
Sabah ezanı imam peşinde adımlarım
Bilsen ben hergün berdarım.

Sevda denen haylaz çocuğa
Çelik-çomak olur bu yüreğim
Sezerse ihaneti gözlerim
Merhamete “mamak” olur bu yüreğim

Beni anlamaz, bu sadakatsiz şehir
Bu kaltak kaldırımları
Nasırlı elleriyle köy çeker beni
Ahh yalan sevdalar, ah pınarbaşları

Hayır! bu karamsar kelimeler, aldatmasın seni
Umudu en az, kurak topraklar kadar bilirim
Mutluluk sarı başak, ve harman yeridir gönlüm
Sabır dersen, br derviş oturur içimde

Telaş dersen, karınca yuvasıdır beynim
Çınar kadar ihtiyar, tomurcuk kadar gencim.

Şu kemanda çıldıran ses
Saçını başını yolan şef
Şu inat çocuk
Şu deliren adam dillere düşen benim
Dünyanın derdi, senin neşen benim

Aşkı gözlerinden aldım
Gözlerin ki;
Renklere hükmüdür mevsimin
Tebessümün baharım
Gülüşün sebebidir hevesimin

Bu uzun cümleler, bu bitmez sözler
İfadesidir anlatamadığımın
Velhasıl, senin anlayacağın
Ben garip bir adamım.