Gardiyan II Şiiri - Nil Alaz

Bir akşamüstü iş çıkışı ana caddede yürürken
Yüreğimde çıngı - erim - dışı seni içi beni yakar
“İnsanda derin bir yaradır köksüzlük”
Cevapsız aramalar

Rakıyı dolaba koymuştum
'Görmüşsün ' dedi, dibinde serap
Dayandığın yere kadar
Pek zorluymuş hayat
Evin iki ana kapısı var
Odalar sıra sıra
Bahçede bir küçük masa
İki kırmızı sandalye
Sensiz bensiz
Bomboş
Boş

Gemiler atık yığını
Balıklar postnişin
İnsanlar
Can simidiymiş
Assai deniz
Deminden
Deminden
Tüymüş kırçıl fareler

Ne çalımlıydı
Kirlenirmiş beyaz
Bulutlara değermiş, değer baş
Ağlar, ağlatırmış, yeşil taş
döşeli yamyaş sokak
Camekânlara sığınık bakışlar
Kâh dikenli gülüm GÜL
Sadece sevgi dilemişti

Gardiyan
Gardiyannn
- Sağım solum pılı pırtı dolu, duvarları ören de siz...
Kaldırın aradan demir parmaklıkları
Özledim masmavi göğü...