Gardaş Şiiri - Adnan Durmaz

gel dedim sana
koma beni bu şaşkın akşam bulutlarının bozkırında
şakiler üryan vurur dağlara yüreğini
umut ki hançerini bilerken yıldızlarla
beni koma bu koskoca alemde tek başıma
yangınlardan saçılmadık mı tozlu yıllara
kendi kuytularımıza düşen çıngılar
tepeden tırnağa hüzün kesmiş şarabımız
yitip giden yoldaşlardan biriken gözyaşları
taş gibi bağrımıza basıp da sustuğumuz
kan kustuğumuz öfkenin biriken gözyaşları
muhannetler ihanetler ortasına düşmüşüz
şarapneller acırken sol böğrümüzde
koma beni dedim ıssızların -fakların ortasında

belki bir gün
bozkırlardan kalkan
bir toz hortumu olacaksa düşlerimiz
birlikte direndik ya bir ömür zulme
türkülerin koyaklarında
cigara sarmışız ya
çok karıştı birbirine susuşlarımız
dalgın duruşlarımızın buluştuğu
o meçhul ülkenin kan kardeşi olmuşuz
çok karıştı kalbimizin depremi birbirine
tıpkı ateşin alevleri nasıl karışırsa öyle
aşklarının soluğu kesilmiş küçük burjuva devranlarda
yar demişiz
yara yara sevmişiz
huzur sanıp dört duvarın sevdasız tutsaklığını
satılmış gitmişler öyle

ölüm dedikleri nedir ki gardaş
bir kuş gibi uçuvermek sonsuza
varsın söylemesin bir çocuk gelip de bir gün
bizden kalan son taşın üzerinde bize dair bir türkü
ama sen bırakma beni şu üç günlük dünyada
koma beni bu karanlık ıssızda
öleceksek gel birlikte ölelim
sevmeye nasıl ustalaşmışsa kalbimiz
ölmeye de öyle alışkın bir çift küheylan gibi
zulme karşı
dövüşe dövüşe
gülüşe güleşe
gitmesini bilelim

sevdadır özgürlük adına verilen her kavga tarihin tanıklığında
ya düşersin en bulutlu uçurumdan göğe yukarı
ya da uçurumsuz kılarsın hayatı

adnan durmaz