Gamlı Baykuş Şiiri - Mücella Pakdemir

Boşuna dememişim “Gamlı baykuşsun” diye
Bu lâkabı sen kendin gönüllü seçtin dostum
Yüreğinde tezatlar hınçla tokuşsun diye
Doğar doğmaz hüznünü iştahla içtin dostum

Dün yolda gidiyordun, başın önde, divane
Dedim ki; “Bir sorayım! ”. Sonra dedim, “Bana ne? ”
Vazgeçtim, selâm verdim. Subhanallah! O da ne?
O kadar dalgındın ki görmeden geçtin dostum

İçime sinmeyince hemen ardından koştum
Ağzımı açar açmaz acını fena deştim
İpe sapa gelmeyen bir sürü şey üleştim
Ne kadar derdin varsa, sormadan açtın dostum

Başımı sallayarak uzun uzun dinledim
“Ya sabır! ”lar çekerek kendimi frenledim
İnsanım ya sonuçta… Patlayarak ünledim!
İncinerek gözünden yaşları saçtın dostum

Anında pişman oldum lâkin artık ne fayda!
Zaten nânemollayken darıldık bu olayda
Başka birisi olsa gönül almak kolay da
Anlayıp dinlemeden âdeta kaçtın dostum