Hani bakınca gözlerine
Yaktın ya kor gibi beni
Gördüğüm ilk günden beri
Aşığım sana Ayşegül!
Gördüğüm ilk günden beri
Yangınım sana Ayşegül!
Bir kalem kanatıyor ömrümü...
Kurşun kurşun deşiliyor yaram
Hep seni yazıyor,
hep seni siliyor,
bir kalem kanatıyor ömrümü...
bir zalimin aşkı zulmedir nefretle
büyütür içindeki nefreti de o zulumle
ve taş olur kalbi
atsa da atmaz artık
düşse bile güneşe inatla
ona her yer karanlık
duruyor ulan tamam duruyor
alnımızda bir namus gibi duruyor!
anılardan ettiğimiz bahis
umutlarımıza kilit vuruyor!
yani diyorumki adamlık değilmiş bizim bildiğmiz
Ellerini istiyorum, ellerini!
Tutmam lazım saçlarından umudu,
Ve o sevdayı eteklerinden salkımsaçak!
Hadi çabuk ol bekleyemem artık
Sonunda kalemim bile kurudu,
Ellerin yokken yazamayorum işte bak!
İşte o gün adamlığımdan utandım
Elllerim günahtı, gözlerim günah, kulaklarım...
Sanki bir buzun ateşe düştüğü andım
İçimde buharımı sonsuza saklarım
Meyletmek kahpeye, gülünü bırakıp ta
Bekleme beni gelemem sana
Bekleme beni varamam sona
Soracaksan beni şuna buna ona
Ele değil kendine sor gülüm!
Kan damlarken şimdi kalemimden
Onlar, elerinde umudun kılıncı
Ve kalkanı gözükara isyanın
Gözleri sanki cehennem kırmızısı
Hesabını sormadılar hiç akan kanın
Zulmun ve nefretin içinden doğdular
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!