Gafil Avcı Şiiri - Gafil Avcı

Maksud olur gönülden yâre.
Zifri karanlık, bir tılsım nûrun olması çâre.
Yârim çârem olursa pektir pâre.

Aklım almaz, arşı cihandaki ezeli ebedi.
Umudun ümidin bir dirhemi hem hayali hemde ummamdaki umumi.
Ufukda kalanı ise baki.

Bu nasıl arşı âlaki, hem düsturu hayatı kısa hemde nûru ışığı çaba.
Nasıl bir imtihanki, ne sorusu ne cevâbı karşılık bula.

Çiçekler açar mahsulü bal aslisi ise ikbal
Yağmurla geleni bereketi hemde hayati
istikbal.
Merceğim atmosfer ferimdeki tek bir dal.

Kafesler çekilmiş her dileğe.
Ne yarar dermansız bileğe.
Dermanı bilinse bile olmazsa olmaz gönül çekilmiş isteğe.

Çocukken güzel kokular misk gibi kokardı.
Büyüyünce kötü kokan arsızlıklar çoğaldı.
Artık misk gibi kokmuyor, gönül kafesi daraldı.
Çiçekler açar tâlibi arılar.

Hayatta biriken yük kaderden gelen acı.
Mukadderatı salihatı münevveri baş tacı.
Yolumda seçtiğim her yazı bazen tatlı bazen acı.
Ben gafil bir avcıyım, nerede gafleti avlayan avcı?

Mâtemimde kalmış geçmişim, üzgünüm.
Hep yek hep tek benden gelen gönlüm.
Canımdanda cananımdanda ırak, benden gülüm.