Funda Bahçekapılı Şiirleri - Şair Funda ...

Bu gece istanbul birbaşka güzel
Çünkü yağmur yağıyor
Sanki bütün kötülükleri yıkarcasına
Öyle güzel yağıyor ki yağmur
Gönlümdek çiçeği sularcasına

Canımın yaprağı ömrümün son demisin.Her şeye veda ettiğim bir anda çıktın karşıma.Hoş geldin gönlüme hoş geldin gülüm.Bu gönül acılara son vermek için seni mi beklemiş.Seni mi aramış bunca yıl durmada,yorulmadan,yılmadan.Ama en sonunda buldu bak.Yüreğimin tam ortasında sen varsın.Umudu,mutluluğu,özlemi,yaşanabilecek ne kadar güzel şey varsa seninle yaşamak istiyor gönlüm.Hep mi aldatılmış,hep mi kırılmış,hep mi yapraklarını dökmüşte sana bu kadar susuz,sana sana bu kadar hasret.Gel desem elimi uzatsam sana gelir miydin bana.Yaralarımı sarar mıydın sorgusuzca.hiç hesap sormadan,sorgulamadan yeniden doğar mıydın benimle.bir bebeğin ilk yürüyüşü,ilk ağlayışı,ilk gülüşü gibi her şeye baştan başlar mıydın.bu kadar seviliyorken sever miydin beni.Ben sen yokken bir hiçim.Sen yokken gönül pınarımdan sular akmıyor.Kalbim durmuş delicesine atmıyor.Gözlerim sevgi dolu bakmıyor etrafa.Sanki gök mavi,ormanlar yeşil değil her şey siyah.Başka renk görmüyor gözlerim.Sen benim gökkuşağımdın.Sen gittin ve hayatımdaki bütün renkler seninle beraber gittiler.İnsan umutsuz yaşayamaz.Sende benim umudumdun.Hayatta dayanma gücümdün.Bir gün geldiğin gibi de gittin.Eğer tekrar geleceksen içimde açtığın boşluğa sen bile sığmayacaksın.O boşluğu kapatamayacaksın.Önceleri seni beklerdim.Her telefonu sen diye açardım,her kapı çaldığında sen sanırdım.Ya şimdi ne çalan bir telefon var ne de sen.Bende aldığın yaşama sevincini bulabiliyor musun artık.Ben yokum artık gülüm fark edebiliyor musun.aşk böceğin yok.Etrafa sevgi ve gülücük dağıtan bir kalp yok artık.Yokluğumu hissedebiliyor musun.Hiç sanmıyorum. Kulakların patlıcakmışcasına çınlıyor mu.Kalbin beni özlemiyormu.Bunları hissetseydin gitmezdin.Dönerdin.Saatler geçmezken zamanı kovalamazdın.en saatide zamanıda çoktan unuttum.Sen yoksan bende yokum.Bu kalp artık atmıyor be gülüm.Eğer bir gün döneceksen eğer yaptığın enkaza bir bak ve neler yapabileceğini düşün.Beni öldürdün hayata tekrar nasıl geri getireceksin.Ölüler geri gelmezler biliyorsun gülüm….

Mehtaplı bir gecede kumsalda oturup
Denizin o doyumsuz güzelliğini seyretmek
Yada o uçsuz bucaksız denizin ortasında olmak
Senin o güzel gözlerine bakmakla eş değerdi
Senin bendeki yerini,sevgini ve özlemini
Anlatmaya kelimeler yetmezki bir tanem

YEMİNİM VAR

Ben bu aşkı kendimde yaşadım
Kendimde büyüttüm bir çocuk gibi
Her yeni güne uyandığımda merhaba dedim
Merhaba kalp sızım,gönül yaram,yalnızlığım

Sensiz geçen koskocaman bir 4 yıl
Ve sensiz geçecek koskoca bir ömür
Daha dün gibi gidişin biliyormusun
Geçmişe bakıyorum da
Bundan tam dört yıl önce buğün
Biz hastane bahçesinde bekliyorduk

Yasak aşkım özlemim,hasretim
Dur durak bilmeyen haykırışlarım
Bir sen var içimde yeni doğan
Bir kıpırdanış koşmak istercesine
Susmak bilmeyen çığlıklarım var
Susturmasını bilmeyen sen

Sana her şeyim desem…
bu iki kelime seni anlatmaya yetermi?
Bilmiyorum
Evet,her şeyimsin
Hani, bir sabah kalkarsında bir menekşe yaprağında dokunduğun bir
Ciy tanesine güneş doğduktan sora bir dokunamamak var ya …

Bebeğim benim hayatımıza geleli tam bir sene oldu
Bazen uykulu bazen uykusuz
Bazen mızmız bazen güler yüzlü tam bir sene geçirdik seninle
Diliyorum ki rabbimden bu birlikteliğimiz ömür boyu sürsün
Sana baktıkça hep ilk doğduğun gün geliyor gözümün önüne
O masum bakışlı ağlayan gözlerin sesin hep aklımda

Bana uzattığın bir buket sevgiyi almaya korktu ellerim.İlk defa titredi çekindi tutmaya o sevgiyi.Etraf buram buram sevgi kokarken benim içim sanki buz kesti.dona kaldım birden niye böyle olduğumu bilmiyorum ama sevgi gözümü korkutmuştu.Sevgi her zaman acımı verirdi insana.İllakide bir parçasını alevler içinde yakar daha sonrada ardına bakmadan gidermiydi.Sevgi bu kadar acımasızmıydı.
Zamanlama önemlimiydi ki aşkta.O kalbin habersiz misafiri değimliydi.Benide bu haliyle yakmadı mı? Beni eline alıp duvardan duvara vurup kalbimi kor ateşlerde yakıp daha sonrada kapanmayacak yaralar bırakıp giden o değilmiydi?
Bunun için mi sevgiden bu kadar korkuyorum.Ben ki yasakları dinlemez,nerede imkansız şey varsa onu istemez miydim? Peki niye şimdi sevgiden kaçıyorum.Önceden ben onu kovalar bulmak için ne çabalar harcardım.Ya şimdi kapımın önünde duruyor ama kapıyı açmak için tereddüt ediyorum.İçeri girdiğinde yine üzülen ya ben olursam Dayanabilir miyim ki? bu darbeye kaldırabilir miyim?
Ama her şeyin bedeli yokmuydu.Aşk her zaman mutluluk demek değil ya.Dünyada en ağır bedeli aşk için ödüyoruz herhalde.Mutlu olmak isteyenlere yanında promosyon olarak acı,keder ve gözyaşı veriyorlar.
Dünyanın en bedava şeyi hayal kurmakken biz onu dahi yapamıyoruz.İçimizde koskocaman bir sevgi ağacı büyütmeye çalışıyoruz.O ağacın her yaprağında bizim olduğumuz ama yapamıyoruz.Çünkü bir gün o ağacın kesileceğini ikimizde çok iyi biliyoruz.İmkansız olanların gerçekleşmeyecek hayaller kurmanın ne kadar aptalca olduğunu bildiğimiz halde keşke böyle olmasaydı demekten alamıyoruz kendimizi.Gerçektende aşkın zamanı yokmuş.Beyinde bir sürü soru bırakıp gidiyormuş.Eğer bu soruların cevabı olsaydı demek ki aşk olmazmış.Sevgi insana keder ve dertten başka bir şey getirmezmiş gelirken yanında.Sevgi bir şekilde kalbe girerken mantık uçup gidermiş beyinden.Zaten mantığın olduğu yerde sevginin işi de yok.
Kalbimi senin ellerine bırakırken hiç korkmamıştım.Bir hamur gibiydim belkide istediğin gibi yoğurup daha sonrada bana bakıp işte benim eserim diyebilirdin.Ama ikimizde çocuk değildik.ve olanların farkındaydık.Bu aşk baştan sona kadar imkansızdı ve biz imkansızı kovalıyorduk.Bunun sonu da bir yenilgiden başka bir şey değildi.Sevgi ilk defa yenilecekti ve bizim bunu kaldırabilecek gücümüz yoktu.En güzel çare sevgimizi kalbimize gömüp uzaklaşmaktı.Coşkun dereler gibi çağlayan kalplerimizi susturmaktan ve o sevgi ağacının yaprakları sararıp solmadan bu aşka bir son vermeliydik.Zaten yarını düşünmüyorduk ki.Bizim yaşadığımız bugündü ve yarının hayatımızda yeri de yoktu.Çünkü bu ikimize de uymazdı.Bizim sevgimiz konuşmaktansa susmayı tercih ederdi tıpkı bizim gibi.Zaten sevgimizde bu yüzden yenilmedi mi?

Bin parça olurdu yüreğim sensiz
Geçerdi aklımdan ölmek çaresiz
Sensiz kalırdı bin canım nefessiz
Yürekte atışın his kalb hakkımı

Hala sensiz bende gül olup açan.