Frezya / 1 Şiiri - Nermin Erol

bakır akşamların alaşımında, döktüler dillerine vuslatsız masalları
ve şafağı hüzne terk ederek, gömüldüler yıldızsız gecelere

bir kenti susturur gibi
dışarıda uzun bir ayrılığı imliyordu kaldırım taşları
deli taylar gibi koşturan yalnızlık, anıları ölüme çekiyordu
ve tarih kara gergefinde
hiç durmadan acılar dokuyordu

katil gölgelerin yatağında nefretin tomurcuğu kabardıkça
kimler sarıldı pusatlara, kimler vuruldu şakağında
ve kimlerin üstünde soluklandı
o çivisi çıkmış dünya

aciz yürekler fır dönüyor kötülüğün çemberinde
karanlığın oylumunda can çekişiyor vefa
dilsiz, kasvetli düşünceler
dizgisiz, temposuz dillerde boğulan ezgiler
savrulup duruyor ömrün şeridinde

frezya
sevginin solan rengidir şimdi, cennetin kuruyan bahçeleri
dirilir mi gözlerinde aydınlık
ceset güler mi,
parlar mı iskelet

can çekişmeler arasında, yükselen buğularda
demlenirken mahmurluk
usulca soluyordu
ahu gözlü frezya

yitirmişti hükmünü zülüfleri oyalı güneş
alnında yılgınlığın yamalı izi

kar tutuyordu doruklar, hiç durmadan kar tutuyordu
zaman ayağına doluyordu kırbacını
ölüm oluyordu yaprakları ufka bakan çiçeğin
uzak gökyüzünün altında
kıran kırana
doğumu sonsuzlaşıyordu suskunluğun

buz sarkıtan dallarda bitkin düştü
çekildi tükenişin kıyısına
uykusuz gözlerle frezya,
kendi boşluğunu dolduruyordu

bir acı bulutuydu üstünde
yağa yağa bitmedi

nöbeti bitti saydı
kutladı yenilginin altın zaferini
umutsuz bir iklimde küstü toprağa

bıraktı şimşeklerini üstüne, alıp başını gitti gökyüzü

03 / 11 / 2009 / Nermin Erol