Forsa Şiiri - Hakan Pomakoğlu

zamanın buzul zerrecikleri
parıldar avuçlarımda ışıl ışıl...
bense buğulu penceremin önünde
büzülmüş ağlamaktayım
bakıp bakıp ötelere...

ağladıkça da
cama yapışan her kar tanesi gibi
eriyiverir hasretim damla damla
gözyaşlarımın hararetinden...

çözülünce de kelepçeleri ümidimin
kurtuluverir esaretinden
bir anda çağlayanlar boşalır
çocuksu yüreğimden şırıl şırıl...

ah!...
alamam yine kendimi
bu büyülü çağıltının
şırıltılı ahenginden;
dalar giderim mışıl mışıl...

ve de ben artık bundan sonra kim sorsa
zaman okyanusunda naçar bir forsa
değilim
o kadar!

Samsun, 1996