Fısıltı 3 Şiiri - Ali Koçak 2

Bu şehirde yanımda olmalısın, yanımda olman güç veriyor, tüketmek için değil, çoğaltan bir güç. O zaman dayanabiliyorum.

Caddede yürüyoruz. Kalabalık. Güneş kirli bir kızıllığı boşanıp, her günkü bitimini kutluyor. Sesler ve insan yüzleri denize kanıyor, sen susuyorsun, susmayı öğretiyorsun.

Caddeyi bırakıp bir sokağa giriyoruz, sırtımız denize dönük. Korkuyoruz. Korkuyu saklıyoruz, biliyoruz saklamasını. Soğuk. Sarılmak istiyorum; dokunsam sürekli bir serüvene katılacağım ve terkedilmenin tüm biçimleri sıcaklığında eriyecek de kalan sen ya da ben olacak.

Sokak ıssız, söyleyemediğimiz bir sözü sorguluyoruz ve sessizlik. Hava karardı. Bir yere gitmiyoruz, uzun zaman oldu öğreneli gidecek bir yer olmadığını, gitmenin gidecek yere varana değin düş kurmaya yaradığını.
Birlikteyiz, bu biraz da yalnızlığın tanımlanması
biraz daha yalnızlık
gittikçe bağlandığımız
tutkunun seçkinleşip
Kaçınılmaz bir ayrılığa dönüştüğü
Sokak bitmiyor, yeni/den kıvrımlarla uzuyor, evler iki yanda, sokağı hep aynı genişlikte bırakacak şekilde sıralanmış, çoğunun pencereleri sıkı sıkıya örtülü; O’nların korunma yöntemi bu, korkuyu saklamaktansa korktuklarını, boyun eğdiklerini gösteriyorlar.
Geriye dönüp baktığımızda deniz artık görülmüyor, şehirse, tüm dehşetiyle serilmiş karanlığın içine yanıp sönüyor, ölümleri doğurmanın sancısında.
Susmak yaşama aykırı. Söz
bir kurşun ağzımızda
patladı
Ha
patlayacak