Birine gereğinden fazla bağlandığında,
Ateşe fısılda, küle dönsün zincirlerin.
O, yanmayı bilir, yakmayı da,
Küllerinden doğmayı öğretecek sana.
Tıkandığında, yolun kaybolduğunda,
Suya fısılda, akışına bırak kendini.
O, kayaları delen sabrı tanır,
Ve en karanlıkta bile yol bulur seni.
İnsanlara nasıl yaklaşacağını bilmiyorsan,
Güneşe bak, ondan öğren.
Ne çok yakmalı, ne de uzak kalmalı,
Isıtmalı ama asla kavurmamalı.
Ve nihayet sırrı çözmek istersen,
Toprağa dokun, ruhunla dinle.
O, her şeyin şahidi, her şeyin anası,
Sessizce fısıldar tüm hakikati sana.
Kayıt Tarihi : 13.2.2025 00:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!