Firuze Keleş Şiirleri - Şair Firuze Keleş

İstanbul beni sar.
Yüreğimde bir karadelik
Ömrümde garip bir yitiklik var.
İstanbul beni koynuna al.
Akşamın sefalı
Sevdiğin vefalı

Aşk tutuştu
Ellerimde
Ve
Gün geldi
Sarıldım alevine

Söz döner dolaşır,
Gelir hep seni bulur.
Bu tutsaklık,bu esaret…
Aklım,kalbim sende durur…

Elimi eteğimi çektim bu işten.
Boşuna bekleme medet yok benden.
Kaldır şu başını eğdiğin yerden,
Çoktan yol aldım bak, gidiyorum ben...

Zamanın kıymeti yok mudur sende?

Yaslanıp tarihin koynuna bir iki satır,
Seyrediyor ömür denen o meşhur manzarayı.
Bir iki satır,
Bir iki bakış oluyor, anlık mekanlara.
Bir film karesi gibi bir iki satır...
Bugün şu oldu, bu oldu

Kadın:
Hangi şarkıyı dinlerken beni hatırlıyorsun?
Hangi akşamlarda maziyi anıyorsun?
İstanbul akşamları sensiz mi sanıyorsun?
Şarkılar seni söylüyor,
Deniz sen kokuyor.

Adresi yok mektupların.
Yazan yazmış, göndermemiş.
Çok şeyler düşünülmüş,
Dile gelmiş, söylenmemiş.
Adresi yok mektupların
Öylece kalakalmış,

Güzel olan ne varsa
Hayata dair,
Gelsin bulsun beni;
Şimdi tam vaktidir...

Bu kadar çabuk tüketmeseydik bazı şeyleri keşke.
Ahkam kesmeden, akıl vermeden önce,
Yaşadık mı gerçekten, bilebilseydik.
Vaat etmeseydik mesela,
Kendimiz bulmadan önce mutluluğu.
Belki bu kadar can yakmazdık.

İçim şiir olmuş
Aklımda Nazım
Şimdi bana
Bir memleket havası,
Bir cigara,
Ah bir de...