Fırtınayı Kucaklamak Şiiri - Tunay Özer

1.
çıkmış kendi en yükseğine
rüzgârı kolluyor bellek

dengesinde gelişen bir ağaçken
esrik ve sakınımlı

virgül gibi
eğilmiş durgun sulara
dingin tenha topraklar üstünde

birtakım yanılsamalar
ufku kızıla boyardı

yelkenliler, martılar
yunus balıkları
geçerdi uzaktan
sislere bata çıka

melankolik bir ses
her şeye inandırıcılık katardı

çıkmış kendi en yükseğine şimdi
rüzgârı çağırıyor bellek

hatırlama bir buluşma biçimi değil mi
arada çizgi kalsa da bazen ömre denk

2.
ve şiiri zevkli bir oyun mu sandın
Cansever’den kaparken mendili

sezgisi kuvvetli bir anafor
yokluyor ince kumsalı

ardından gelgitler
seylaplar, çarpıntılar

ilk kırılma anında
dağılmamayı başarmak
yine de iyi

ve kırıla kırıla
kırılmamayı öğrenmek

çünkü hatırlamak, batık
geminin sudan çıkarılışıdır

hatırlamak, dip suların yordamıyla
yeni bir bütüne ulaşman
yıkıp yeniden kurarak

yazdıklarına yazgılanıyor
sonuçta insan