Fırtınasız Akşam

beynimin kıvrımlı denizlerinde kayboluşumu
içimdeki suçun ve kuralların fırtınalı oluşumu
hem parmaklıkları hem özgürlüğü özlediğimi
insan olmanın ağırlığıyla şizofreniyi gözlediğimi
annem anlamadı, babam anlamadı, ne de sevgilim
ama dün akşam biri beni anladı

savaşla geçen her yıl birer gram ekliyordu sanki ruha
fazlası taşar derdim bakıp etraftaki anlamsız güruha
kitaplar, kalemler yetmedi dolunca yirmi bir gram
çok az kalmıştı, bekliyordum gelmek üzereydi sıram
gök gürültüsü ve kara bulutların sadece altındaydı dram

dünyanın içine bulandığı renk koyu şizofrengi
razı olurdum acısız ölümü getirecek olsaydı frengi
param parça etmek istedim çekiçle örs ve üzengi
egom ölseydi ne duymamak ne görmemek üzerdi
farklı olmamayı diledim, bazen de bir ömür sarhoş
belki o zaman mikronluk deliklerle superego idi süzerdi

gökkuşağı rengi grinderımın içine sığabilmek isterdim
semazen gibi kendimden geçip arzularken kelamı kadim
ego ölümünü tattığım en güzel en çirkin geceyi özleyerek
sömeklerim toz olana kadar kendi etrafımda dönerek
hiçliğin sonsuzlukla aynı olduğunu anladığımdan beri