Fırtınanın Kucağında Gaflet

Bir rüzgâr vurur içimdeki harabelere,
Çökmüş bir mabedin yankısı kalır geriye,
Zaman eğilir başucumda, bir gölge gibi,
Ve ben, gafletin ağına düşen bir kurban.

Ruhumda yankılanır çığlıklar, sessiz,
Her adımım dipsiz bir kuyuya iner,
Karanlık sarar gözlerimi, gökyüzü kayıp,
Ve ben, yitip giden bir gemi gibi sürüklenirim.

Toprak çatlamış, ölüm fısıldar rüzgârda,
Ayak izlerim silinir, derin bir mezar kazılır,
Her adımda ruhum daha da eksilir,
Gafletin iplerinde kukla gibi titrerim.

Bir kasırganın ortasında savrulur aklım,
Yelkenlerim paramparça, dümensiz kalmışım,
Hangi yöne gitsem, bir uçurum, bir boşluk,
Gecenin koynunda kaybolmuş umutlarım.

Gökyüzü karanlık bir perde, yıldızlar sönmüş,
Ay bir bıçak gibi keser yüreğimi,
Ve ben, zamansız bir denizde boğulmuş,
Gafletin sularında tükenmiş bir ruhum.

Kelimeler yetmez anlatmaya, sessizlik çığlık,
Bir ateş yanar içimde, külleri bile kalmaz,
Fırtına dinmez, gözyaşlarım kurur,
Ve ben, sonsuzluğun kıyısında beklerim.

Ne kalır geriye? Bir hatıra, belki bir iz,
Kaybolmuş hayallerin paramparça hatırası,
Gafletin yıktığı, fırtınanın savurduğu,
Bir kalp, karanlığın içinde çaresiz titrer.

Son bir nefesle uyanırım karanlıktan,
Ama bilirim, bu da geçmez,
Çünkü fırtınanın kucağında kaybolmuşum,
Ve gaflet, her yanımı sarmış çoktan.