Fırtınaları dans pistine çeviren ruh ben ...

Benim babama olan kırgınlığım küçüklüğümden geliyor. Önceden her şey bana tozpembe görünürdü, sonra yaş aldıkça annemin gözlerindeki hüznün sebebini öğrendim. İçimde hiç istemediğim bir kırgınlık oluştu babama karşı. Normalde iyi anlaştığımız zamanlar oldu ama sonra bir şeyler değişti. O beni duymadı, ben onu… Evde kavgalar başladı. Babam alkol içip eve geç saatlerde gelirdi. Eve gelir, susmaz, bazen anneme bağırırdı. Ben annemi savununca bana da kızardı. Küçücük sebeplerden koca bir kavga çıkarır, sonra kafayı vurup yatar, sabaha hiçbir şey hatırlamazdı.

Ben babam gibi birine âşık olmaktan hep korkardım. Ama sonra bir baktım ki aynı babam gibi birine âşık olmuşum. İnsan, ne eksikse hep onu özlüyor galiba. Bizim hiçbir şeyimiz eksik olmadı, ama zor zamanlarda birbirimize destek olmak yerine birbirimizden uzaklaştığımızı fark ettim. Annem saatlerce babamın yolunu gözlüyor… “Neden?” diye soruyorum kendi kendime. Neden bir insan bir kadına bunları yaşatır? Erkek olmak özgürlükse, her şeyi yapabilme yetkisi veriyorsa, ben böyle adamlığa başlarım.

Annemin gözünde hep gördüm o suskunluğu. Bana yansıtmıyor ama içinde sustukça boğuluyor. Ben de kimseye anlatamıyorum. Anneme anlatsam üzülür, ona dayanamam. Çoğu zaman içimdekileri yazarak susturdum kendimi. Bazen dışarıda baba-kız ilişkilerine bakıp özeniyorum. Onlar babalarıyla dertlerini paylaşırken ben babama bir şey anlatamıyorum. En ufak bir konuda “Sen de çalış, ne duruyorsun?” diyor. Evde kendimi rahat hissedemiyorum. Babamdır diyorum, atamdır sonuçta. Ona kızmak istiyorum, “Neden bizi anlamıyorsun?” demek istiyorum. Ama sadece susup yazıyorum.

Derler ki babalar kızlarının ilk aşkıdır… Ne hissedeceğimi bilmiyorum. Tek isteğim babamın bize karşı daha hassas olması. Ailecek planlar yapmak, aslında çok basit olan şeyleri birlikte yaşayabilmek… Ama bunu yapamıyoruz. Babam özel günlerimde yoktu. Mezun oldum, yoktu. Ablam mezun oldu, ona da gelmemişti. Duygularım birbirine girdi, içinden çıkamıyorum. Ama bir şeyi biliyorum: İleride çok güzel bir hayatım olacak. Buna kalpten ve gönülden inanıyorum.

Ve bir de şunu öğrendim: Ben çok neşeliyim. İçimde sanki hiç kırılmamış, hiç yara almamış biri yatıyor. “Umursamaz” diyorlar bazen. Ama ben aldırış etmiyorum. Çünkü ben hayatın galesini “gülmek” ve “daima gülmek” olarak kodladım. Her acımın yanında eğlenecek bir yan buluyorum. Sanırım bu yüzden hiçbir acı beni yıkamıyor. Bazen ilham perilerim gelmiyor, sanki kayboluyor. Ama aslında o periler hep içimde. Çünkü ben yaşadıklarımla zaten bir hikâyeye dönüştüm. Kırıldım mı? Evet. Yıkıldım mı? Hayır! Çünkü ben, içimdeki neşeyle her yarama bir palyaço burnu takmayı öğrendim. Her dertle dans etmeyi, her fırtınayı sahneye çevirmeyi başardım.

Artık babamı beklemekten de yoruldum. Gelirse iyidir, gelmezse zaten hiç gelmemiştir. Çünkü ben, kendi hayatımın kahramanıyım. Değerimi biliyorum, sevgiye layık olduğumu biliyorum ve artık kendi yolumu çizeceğim. Hayat bana limon verirse limonata değil, içine bol kahkaha katıp dans edeceğim. Dünyanın en güçlü silahı kahkaham olacak. Ve ben, ne olursa olsun; fırtınaları eğlenceye çeviren bir ruhla yarınlarıma yürüyeceğim. Çünkü benim yarınlarımda umut var, ışık var, güç var.

💫 “Fırtınaları dans pistine çeviren ruh benim.”